Rachunkowość inwestycji
Księgowanie inwestycji ma miejsce, gdy środki są wypłacane za instrument inwestycyjny. Dokładny rodzaj rozliczenia zależy od intencji inwestora i proporcjonalnej wielkości inwestycji. W zależności od tych czynników mogą mieć zastosowanie następujące rodzaje rachunkowości:
Inwestycje utrzymywane do terminu zapadalności . Jeżeli inwestor zamierza utrzymać inwestycję do terminu zapadalności (co skutecznie ogranicza tę metodę księgowania do instrumentów dłużnych) i ma taką możliwość, inwestycję klasyfikuje się jako utrzymywaną do terminu zapadalności. Inwestycja ta jest początkowo księgowana według kosztu, z późniejszymi korektami amortyzacji w celu odzwierciedlenia premii lub dyskonta, po których została zakupiona. Inwestycja może również zostać odpisana w celu odzwierciedlenia trwałej utraty wartości. W przypadku tego typu inwestycji nie ma ciągłego dostosowywania wartości rynkowej. Podejścia tego nie można zastosować do instrumentów kapitałowych, ponieważ nie mają one terminu zapadalności.
Bezpieczeństwo handlu . Jeżeli inwestor zamierza sprzedać swoją inwestycję w krótkim terminie z zyskiem, inwestycja ta jest klasyfikowana jako papier wartościowy handlowy. Inwestycja ta jest początkowo księgowana po koszcie. Na koniec każdego kolejnego okresu obrachunkowego należy skorygować zaksięgowaną inwestycję do jej wartości godziwej na koniec okresu. Wszelkie niezrealizowane zyski i straty z tytułu posiadania majątku należy ujmować jako dochód operacyjny. Ta inwestycja może być instrumentem dłużnym lub kapitałowym.
Dostępne do sprzedaży . Jest to inwestycja, której nie można zaliczyć do kategorii utrzymywanej do terminu zapadalności lub obrotu papierami wartościowymi. Inwestycja ta jest początkowo księgowana po koszcie. Na koniec każdego kolejnego okresu obrachunkowego należy skorygować zaksięgowaną inwestycję do jej wartości godziwej na koniec okresu. Wszelkie niezrealizowane zyski i straty z tytułu posiadania majątku należy ujmować w innych całkowitych dochodach do momentu ich sprzedaży.
Metoda praw własności . Jeżeli inwestor posiada znaczącą kontrolę operacyjną lub finansową nad jednostką, w której dokonano inwestycji (ogólnie uważa się, że posiada co najmniej 20% udziałów), należy zastosować metodę praw własności. Inwestycja ta jest początkowo księgowana po koszcie. W kolejnych okresach inwestor ujmuje swój udział w zyskach i stratach jednostki, w której dokonano inwestycji, po odjęciu zysków i strat wewnątrz jednostki. Ponadto, jeśli jednostka, w której dokonano inwestycji, emituje dywidendy inwestorowi, dywidendy są odejmowane od inwestycji inwestora w tę jednostkę.
Ważną koncepcją w księgowaniu inwestycji jest to, czy osiągnięto zysk lub stratę. Zrealizowany zysk jest osiągnięty poprzez sprzedaż inwestycji, podobnie jak zrealizowana strata. I odwrotnie, niezrealizowany zysk lub strata wiąże się ze zmianą wartości godziwej inwestycji, która nadal jest własnością inwestora.
Istnieją inne okoliczności niż zwykła sprzedaż inwestycji, które uznaje się za zrealizowane straty. W takim przypadku zrealizowaną stratę ujmuje się w rachunku zysków i strat, a wartość bilansową inwestycji odpisuje się o odpowiednią kwotę. Na przykład w przypadku trwałej straty na posiadanym papierze wartościowym cała kwota straty jest uznawana za zrealizowaną stratę i podlega odpisaniu. Trwała strata jest zwykle związana z upadłością lub problemami z płynnością jednostki, w której dokonano inwestycji.
Niezrealizowany zysk lub strata nie podlega natychmiastowemu opodatkowaniu. Ten zysk lub stratę ujmuje się dla celów podatkowych tylko wtedy, gdy jest realizowany w drodze sprzedaży bazowego papieru wartościowego. Oznacza to, że może wystąpić różnica między podstawą opodatkowania papierów wartościowych a ich wartością bilansową w księgach rachunkowych inwestora, co jest traktowane jako różnica przejściowa.
