Nieruchomości inwestycyjne

Zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej nieruchomość inwestycyjna to nieruchomość utrzymywana przez jednostkę w celu uzyskiwania przychodów z najmu i / lub wzrostu wartości jej kapitału. Generuje przepływy pieniężne w większości niezależnie od innych aktywów posiadanych przez jednostkę. Nie jest własnością, którą jednostka wykorzystuje do dostarczania towarów lub usług, ani nie jest wykorzystywana do celów administracyjnych. Przykładami nieruchomości inwestycyjnych są grunty utrzymywane w celu wyceny oraz budynki przeznaczone na bieżący lub przyszły leasing stronom trzecim. Przykładami aktywów, które nie są nieruchomościami inwestycyjnymi, są nieruchomości przeznaczone do sprzedaży w bliskiej perspektywie, nieruchomości budowane na rzecz osoby trzeciej, nieruchomości zajmowane przez właściciela oraz nieruchomości dzierżawione stronie trzeciej w ramach leasingu finansowego.

Jeśli nieruchomość inwestycyjna zawiera jedną część utrzymywaną w celu uzyskania dochodu z najmu lub wzrostu wartości kapitału, a drugą część przeznaczoną na inne cele, oraz jeśli części te można sprzedać oddzielnie, należy je ująć oddzielnie. Jeżeli nie jest to możliwe, nieruchomość należy traktować jako inwestycję tylko wtedy, gdy część przeznaczona do innych celów stanowi nieznaczną kwotę całkowitej wartości aktywów.

Jeżeli jednostka świadczy usługi na rzecz lokatorów nieruchomości, może uznać tę nieruchomość za nieruchomość inwestycyjną tylko wtedy, gdy świadczone przez nią usługi są nieistotne.

Nieruchomość będąca w posiadaniu leasingobiorcy na podstawie umowy leasingu operacyjnego może być nieruchomością inwestycyjną, jeżeli poza tym spełnia definicję nieruchomości inwestycyjnej, a leasingobiorca ujmuje ją zgodnie z modelem wartości godziwej. Jeżeli leasingobiorca klasyfikuje taką nieruchomość jako nieruchomość inwestycyjną, to całą swoją nieruchomość inwestycyjną musi ujmować zgodnie z modelem wartości godziwej.