Ustawa Sarbanes-Oxley

Ustawa Sarbanes-Oxley miała na celu poprawę jakości sprawozdawczości finansowej spółek publicznych. Został napisany w odpowiedzi na oszukańcze zgłoszenia Enron Corporation, Worldcom i kilku innych firm i został uchwalony w 2002 roku. Kluczowe postanowienia ustawy są następujące:

• Dyrektor generalny i dyrektor finansowy muszą poświadczyć prawidłowość sprawozdań finansowych (sekcja 302).

• Niewłaściwy wpływ na sposób przeprowadzania audytu jest niezgodny z prawem (sekcja 303).

• Należy ujawnić istotne pozycje pozabilansowe (sekcja 401).

• Kierownictwo musi ustanowić kontrole wewnętrzne i składać sprawozdania na temat ich zakresu i dokładności, podczas gdy audytorzy firmy muszą poświadczyć wiarygodność tych kontroli (sekcja 404).

• Na każdego fałszującego, kradnącego lub niszczącego zapisy nakładane są wysokie grzywny (sekcja 802).

• Zapewnia ochronę sygnalistów przed odwetem (art. 806).

• Ustala sankcje karne, gdy funkcjonariusze korporacji nie potwierdzą dokładności sprawozdań finansowych (sekcja 906).

Przepisy ustawy znacznie podniosły koszty publicznego prowadzenia firm. Rezultatem był spadek liczby spółek publicznych, zwłaszcza tych mniejszych, których nie było już stać na ponoszenie kosztów regulacyjnych związanych z ich własnością publiczną. W szczególności uznano, że największy wpływ na wzrost kosztów mają wymagania zawarte w sekcji 404.

Oficjalna nazwa ustawy Sarbanes-Oxley to ustawa o odpowiedzialności korporacyjnej z 2002 r.