Definicja krańcowej stawki podatkowej

Krańcowa stawka podatkowa to kwota podatku zapłaconego od ostatniego dolara dochodu. Gdy organ podatkowy narzuca strukturę podatkową, w której stawka podatkowa rośnie wraz z poziomem dochodu do opodatkowania, podatnik jest zobowiązany do zapłaty rosnącej kwoty podatków w miarę wzrostu jego dochodu podlegającego opodatkowaniu. Celem podwyższenia krańcowej stawki podatkowej jest nałożenie niższego podatku na osoby o niższych dochodach, który jest dotowany przez wyższy podatek płacony przez osoby o wyższych dochodach.

Krańcowa struktura podatkowa składa się z szeregu przedziałów dochodów, z których każdy ma powiązaną stawkę podatkową. Gdy dochód podatnika wzrośnie na tyle, aby przejść do następnego najwyższego przedziału dochodów, stosowana jest do niego nowa stawka podatkowa. Podatnik będzie nadal płacił tę stawkę podatku, dopóki jego dochód nie osiągnie kolejnego najwyższego zakresu dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Obliczenie podatku od osoby nie opiera się wyłącznie na krańcowej stopie podatkowej. Zamiast tego podatnik płaci najniższą stawkę podatkową za swoją pierwszą transzę dochodu, a następnie za kolejną najniższą stawkę podatku za swoją następną transzę dochodu i tak dalej. Zatem osoba, która płaci najwyższą możliwą krańcową stopę podatkową, może zapłacić średnią stawkę, która jest znacznie niższa niż najwyższa krańcowa stawka podatkowa.

Potencjalnym problemem związanym z nadmiernie wysoką krańcową stopą podatkową jest to, że zniechęca ona podatników o wysokich dochodach do zarabiania większych pieniędzy. Dzieje się tak, ponieważ rząd zabiera tak dużą część ich dodatkowego dochodu podlegającego opodatkowaniu, że nie warto zarabiać więcej; może to skłonić ich do przeniesienia się do innych lokalizacji, które oferują niższą stawkę podatkową.

Krańcowa stawka podatkowa jest również znana jako opodatkowanie progresywne.