Współczynnik wypłacalności

Współczynnik wypłacalności mierzy zdolność banku do wywiązywania się ze zobowiązań poprzez porównanie jego kapitału z aktywami. Organy regulacyjne monitorują ten wskaźnik, aby sprawdzić, czy któryś z banków jest zagrożony upadkiem. Celem ich monitorowania jest ochrona systemu finansowego przed negatywnymi skutkami upadłości banków, w tym ochrona środków deponentów banków. Obliczenie współczynnika wypłacalności to:

(Kapitał Tier 1 + kapitał Tier 2) ÷ Aktywa ważone ryzykiem = Współczynnik wypłacalności

Licznik obliczenia obejmuje kapitał kategorii 1 i 2. Kapitał Tier 1 można wykorzystać do pokrycia strat bez konieczności przerywania działalności przez bank. Dostęp do kapitału Tier 2 można uzyskać, zamykając działalność i sprzedając aktywa, co jest bardziej ekstremalnym rodzajem zabezpieczenia przed ryzykiem.

Kapitał pierwszej kategorii odnotowany w liczniku obejmuje zwykły kapitał zakładowy, zbadane rezerwy przychodów, przyszłe ulgi podatkowe i wartości niematerialne. Kapitał kategorii 2 odnotowany w liczniku obejmuje niezbadane zyski zatrzymane, ogólne rezerwy na złe długi, rezerwy z aktualizacji wyceny, wieczyste zadłużenie podporządkowane, wieczyste skumulowane akcje uprzywilejowane i dług podporządkowany.

Gdy wskaźnik ten jest wysoki, oznacza to, że bank posiada odpowiednią ilość kapitału, aby poradzić sobie z nieoczekiwanymi stratami. Gdy wskaźnik jest niski, bank jest bardziej narażony na upadek, a zatem organy regulacyjne mogą wymagać od niego zwiększenia kapitału.