Stopa dyskontowa skorygowana o ryzyko

Stopa dyskontowa skorygowana o ryzyko opiera się na stopie wolnej od ryzyka i premii za ryzyko. Premia za ryzyko jest wyprowadzana z postrzeganego poziomu ryzyka związanego ze strumieniem przepływów pieniężnych, dla których stopa dyskontowa zostanie zastosowana w celu ustalenia wartości bieżącej netto. Premia za ryzyko jest korygowana w górę, jeżeli poziom ryzyka inwestycyjnego jest postrzegany jako wysoki. W przypadku zastosowania stopy dyskontowej skorygowanej o wysokie ryzyko do strumienia przepływów pieniężnych wartość bieżąca netto tych przepływów zostanie znacznie obniżona. I odwrotnie, niska stopa dyskontowa skorygowana o ryzyko spowoduje wyższą wartość bieżącą netto. Proponowana inwestycja o wyższej wartości bieżącej netto ma większe szanse na akceptację. W związku z tym stopa dyskontowa służy do oceny, czy proponowana inwestycja jest akceptowalna. Należy również wziąć pod uwagę inne rodzaje ryzyka,takie jak ryzyko walutowe podczas oceny inwestycji zagranicznej.

Chociaż początkowo wydaje się, że zastosowanie stopy dyskontowej skorygowanej o ryzyko jest wysoce reżimowym i ilościowo solidnym podejściem do oceny ryzykownych inwestycji, ma jedną istotną wadę, a mianowicie sposób wyliczania premii za ryzyko. Menedżerowie mogą złamać system, najpierw obliczając maksymalną stopę dyskontową, która nadal będzie skutkować zatwierdzeniem ich projektu, i lobbować za zastosowaniem tej stopy dyskontowej - niezależnie od faktycznego profilu ryzyka projektu.

Głównymi zaletami stopy dyskontowej skorygowanej o ryzyko jest to, że koncepcja jest łatwa do zrozumienia i jest rozsądną próbą kwantyfikacji ryzyka. Jednak, jak już wspomniano, trudno jest ustalić odpowiednią premię za ryzyko, która może spowodować, że wyniki analizy będą nieważne. Podejście to zakłada również, że inwestorzy są niechętni ryzyku, co nie zawsze ma miejsce. Niektórzy inwestorzy zaakceptują wysoki poziom ryzyka, jeśli dostrzegą potencjalnie duży zwrot z inwestycji w przyszłości.