Rachunkowość leasingu finansowego
Leasingobiorca powinien zaklasyfikować leasing jako leasing finansowy, jeżeli spełniony jest którykolwiek z poniższych kryteriów:
Własność bazowego składnika aktywów przechodzi na leasingobiorcę na koniec okresu leasingu.
Leasingobiorca ma możliwość kupna przedmiotu leasingu i jest racjonalnie pewien, że go użyje.
Okres leasingu obejmuje większą część pozostałego okresu ekonomicznej użyteczności bazowego składnika aktywów. Uznaje się, że stanowi to 75% lub więcej pozostałego okresu ekonomicznej użyteczności aktywów bazowych.
Wartość bieżąca sumy wszystkich opłat leasingowych i wartości końcowej gwarantowanej przez leasingobiorcę odpowiada lub przewyższa wartość godziwą bazowego składnika aktywów.
Aktywa są na tyle wyspecjalizowane, że po okresie leasingu nie mają alternatywnego zastosowania dla leasingodawcy.
Na dzień rozpoczęcia leasingu leasingobiorca wycenia zobowiązanie oraz składnik aktywów z tytułu prawa do użytkowania związany z leasingiem. Pomiary te są wyprowadzane w następujący sposób:
Odpowiedzialność leasingowa . Wartość bieżąca opłat leasingowych zdyskontowana stopą dyskontową leasingu. Stawka ta jest stawką domniemaną w leasingu, jeśli można ją łatwo określić. Jeśli nie, leasingobiorca zamiast tego stosuje swoją krańcową stopę procentową kredytu.
Zasób będący prawem do użytkowania . Początkowa kwota zobowiązania z tytułu leasingu powiększona o wszelkie opłaty leasingowe uiszczone na rzecz leasingodawcy przed datą rozpoczęcia leasingu, plus wszelkie początkowe poniesione koszty bezpośrednie, pomniejszone o wszelkie otrzymane zachęty leasingowe.
Gdy leasingobiorca wyznaczył leasing jako leasing finansowy, powinien ujmować przez okres leasingu następujące elementy:
Bieżąca amortyzacja składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania
Bieżąca amortyzacja odsetek od zobowiązania z tytułu leasingu
Wszelkie zmienne opłaty leasingowe, które nie są objęte zobowiązaniem z tytułu leasingu
Utrata wartości składnika aktywów z tytułu prawa do użytkowania