Rozliczenie kosztów emisji długu

Organizacja może ponieść szereg kosztów, emitując dług inwestorom. Na przykład, gdy emitowane są obligacje, emitent poniesie w tym celu koszty księgowe, prawne i ubezpieczeniowe. Właściwe rozliczenie tych kosztów emisji długu polega na początkowym ujęciu ich jako aktywów, a następnie obciążeniu ich kosztami przez cały okres życia obligacji. Teoria stojąca za tym podejściem polega na tym, że koszty emisji stworzyły dla emitenta korzyść finansową, która będzie trwała przez kilka lat, więc wydatek powinien być ujmowany w tym okresie. Na przykład, jeśli 40 000 USD zostanie poniesionych w celu wyemitowania obligacji o okresie obowiązywania 10 lat, 40 000 USD powinno zostać skapitalizowane, a następnie obciążone kosztami (amortyzowane) według stawki 4000 USD rocznie przez następne 10 lat.

Mechanizm tego księgowania polega na pierwszym obciążeniu konta aktywów z tytułu emisji długu, takiego jak koszty wydania długu, podczas uznawania konta zobowiązań w celu ujęcia powiązanego zobowiązania. Oznacza to, że koszty emisji początkowo pojawią się w bilansie emitenta. Następnie, w regularnych odstępach czasu, część składnika aktywów jest obciążana kosztami poprzez obciążenie rachunku wydatków Kosztów wydania długu i uznanie konta aktywów Kosztów wydania długu. Takie postępowanie powoduje stopniowe przeniesienie kosztu z bilansu do rachunku zysków i strat. Jeżeli emitent zdecyduje się na przedterminową spłatę zadłużenia, wówczas związane z nim koszty emisji długu, które nie zostały jeszcze obciążone kosztami, obciążają jednocześnie koszty.

Alternatywnym podejściem księgowym jest jednoczesne obciążanie kosztów wszystkich kosztów emisji długu. Opcja ta jest dostępna, gdy wysokość tych kosztów jest na tyle niska, że ​​nie mają one znaczenia dla wyników wykazanych w rachunku zysków i strat emitenta.