Ciągłe budżetowanie
Ciągłe budżetowanie to proces ciągłego dodawania kolejnego miesiąca do końca wielookresowego budżetu w miarę upływu każdego miesiąca. Takie podejście ma tę zaletę, że ktoś stale zajmuje się modelem budżetu i weryfikuje założenia budżetowe dla ostatniego przyrostowego okresu budżetu. Wadą tego podejścia jest to, że może nie dać budżetu, który byłby bardziej osiągalny niż tradycyjny budżet statyczny, ponieważ okresy budżetowe poprzedzające właśnie dodany przyrostowy miesiąc nie są korygowane.
Koncepcja ciągłego budżetowania jest zwykle stosowana do budżetu dwunastomiesięcznego, więc zawsze obowiązuje budżet całoroczny. Jednak okres tego budżetu może nie odpowiadać rokowi podatkowemu firmy.
Jeśli firma zdecyduje się na stosowanie ciągłego budżetowania przez krótszy okres, na przykład trzy miesiące, jej zdolność do tworzenia wysokiej jakości budżetu jest znacznie zwiększona. Prognozy sprzedaży są zwykle dużo dokładniejsze w okresach zaledwie kilku miesięcy, więc budżet można korygować na podstawie bardzo prawdopodobnych szacunków działalności firmy. W tak krótkim okresie budżet ciągły jest zasadniczo tym samym, co prognoza krótkoterminowa, z wyjątkiem tego, że prognoza zwykle daje więcej zagregowanych przychodów i kosztów.
Ciągłe budżetowanie wymaga znacznie większej uwagi kierownictwa niż w przypadku, gdy firma tworzy roczny budżet statyczny, ponieważ niektóre czynności związane z budżetowaniem muszą być teraz powtarzane co miesiąc. Ponadto, jeśli firma korzysta z budżetowania partycypacyjnego do tworzenia swoich budżetów w sposób ciągły, wówczas całkowity czas pracowników wykorzystany w ciągu roku jest znaczny. W związku z tym najlepiej jest przyjąć szczuplejsze podejście do ciągłego budżetowania, angażując mniej osób w proces.
Jeśli do budżetowania kapitałowego zostaną zastosowane zasady ciągłego budżetowania, oznacza to, że fundusze mogą być przyznawane w dowolnym momencie na duże projekty dotyczące środków trwałych, a nie podczas bardziej typowego corocznego procesu budżetowania kapitałowego, który przeważa w bardziej tradycyjnych systemach budżetowania.
