Kosztorysowanie produktów ubocznych i wspólne kosztorysowanie produktów

Koszt wspólny to koszt, który przynosi korzyści więcej niż jednemu produktowi, podczas gdy produkt uboczny to produkt, który jest drugorzędnym wynikiem procesu produkcyjnego i ma niewielką sprzedaż. Kalkulacja kosztów wspólnych lub kosztów produktu ubocznego jest stosowana, gdy firma ma proces produkcyjny, z którego wydziela się produkty końcowe na późniejszym etapie produkcji. Punkt, w którym firma może określić produkt końcowy, nazywany jest punktem podziału. Może być nawet kilka punktów podziału; na każdym z nich można wyraźnie zidentyfikować inny produkt, który jest fizycznie oddzielany od procesu produkcyjnego, w celu ewentualnego dalszego uszlachetnienia w produkt gotowy. Jeżeli firma poniosła jakiekolwiek koszty produkcji przed punktem podziału, musi wyznaczyć metodę przypisania tych kosztów do produktów końcowych. Jeżeli jednostka poniesie jakiekolwiek koszty po dokonaniu podziału,koszty są prawdopodobnie związane z konkretnym produktem i dlatego można je łatwiej przypisać.

Oprócz punktu podziału może również występować jeden lub więcej produktów ubocznych. Biorąc pod uwagę nieistotność przychodów i kosztów związanych z produktami ubocznymi, rozliczanie produktów ubocznych wydaje się być drobnym problemem.

Jeżeli firma ponosi koszty przed dokonaniem podziału, musi przypisać je do produktów, zgodnie z wymogami zarówno ogólnie przyjętych zasad rachunkowości, jak i międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej. Gdyby nie przyporządkować tych kosztów do produktów, należałoby je traktować jako koszty okresu, a więc obciążyć je kosztami w bieżącym okresie. Może to być niewłaściwe ujęcie kosztu, jeśli powiązane produkty nie zostaną sprzedane do pewnego czasu w przyszłości, ponieważ część kosztu produktu zostanie obciążona kosztem przed zrealizowaniem transakcji sprzedaży kompensującej.

Alokacja wspólnych kosztów nie pomaga w zarządzaniu, ponieważ uzyskane informacje opierają się zasadniczo na arbitralnych alokacjach. W konsekwencji najlepsza metoda alokacji nie musi być szczególnie dokładna, ale powinna być łatwa do obliczenia i łatwa do uzasadnienia, jeśli zostanie zweryfikowana przez audytora.

Jak alokować wspólne koszty

Istnieją dwie powszechne metody alokacji wspólnych kosztów. Jedna metoda alokuje koszty na podstawie wartości sprzedaży powstałych produktów, podczas gdy druga opiera się na szacunkowych końcowych marżach brutto powstałych produktów. Metody obliczeń są następujące:

• Przydziel na podstawie wartości sprzedaży . Zsumuj wszystkie koszty produkcji w punkcie podziału, następnie określ wartość sprzedaży wszystkich wspólnych produktów w tym samym punkcie podziału, a następnie przypisz koszty na podstawie wartości sprzedaży. Jeśli są jakieś produkty uboczne, nie przypisuj im żadnych kosztów; zamiast tego obciążyć przychody ze sprzedaży kosztami sprzedanych towarów. Jest to prostsza z dwóch metod.
• Przydziel na podstawie marży brutto . Dodaj koszt wszystkich kosztów przetwarzania, które ponosi każdy wspólny produkt po punkcie podziału, i odejmij tę kwotę od całkowitego przychodu, który ostatecznie uzyska każdy produkt. Podejście to wymaga dodatkowych prac związanych z akumulacją kosztów, ale może być jedyną realną alternatywą, jeśli nie jest możliwe ustalenie ceny sprzedaży każdego produktu w momencie podziału (tak jak miało to miejsce w przypadku poprzedniej metody kalkulacji).

Formułowanie cen wspólnych produktów i produktów ubocznych

Koszty przypisane do wspólnych produktów i produktów ubocznych nie powinny mieć wpływu na ceny tych produktów, ponieważ nie mają one związku z wartością sprzedanych przedmiotów. Przed punktem podziału wszystkie poniesione koszty są kosztami utopionymi i jako takie nie mają wpływu na jakiekolwiek przyszłe decyzje - takie jak cena produktu.

Sytuacja jest zupełnie inna w przypadku wszelkich kosztów poniesionych od momentu podziału. Ponieważ koszty te można przypisać do określonych produktów, nigdy nie należy ustalać ceny produktu na poziomie całkowitych kosztów poniesionych po podziale lub poniżej tych kosztów. W przeciwnym razie firma straci pieniądze na każdym sprzedanym produkcie.

Jeśli dolna cena produktu to tylko całkowite koszty poniesione po punkcie podziału, prowadzi to do dziwnego scenariusza, w którym potencjalne naliczanie cen jest niższe niż całkowity poniesiony koszt (w tym koszty poniesione przed punktem podziału) . Oczywiście naliczanie tak niskich cen nie jest realną alternatywą w perspektywie długoterminowej, ponieważ firma będzie stale przynosić straty. Pojawia się dwie alternatywy cenowe:

• Ceny krótkoterminowe . W perspektywie krótkoterminowej może okazać się konieczne dopuszczenie wyjątkowo niskich cen produktów, nawet bliskich całkowitym kosztom poniesionym po punkcie podziału, jeżeli ceny rynkowe nie pozwalają na podniesienie cen do długoterminowego, zrównoważonego poziomu.
• Ceny długoterminowe . W dłuższej perspektywie firma musi ustalać ceny, aby osiągnąć poziom przychodów powyżej całkowitego kosztu produkcji, w przeciwnym razie może dojść do bankructwa.

Krótko mówiąc, jeśli firma nie jest w stanie ustalić cen poszczególnych produktów na tyle wysokich, aby z nawiązką zrównoważyć koszty produkcji, a klienci nie chcą zaakceptować wyższych cen, to powinna anulować produkcję - niezależnie od tego, w jaki sposób koszty są przypisane do różnych wspólnych produktów -produkty.

Kluczową kwestią, o której należy pamiętać w przypadku alokacji kosztów związanych ze wspólnymi produktami i produktami ubocznymi, jest to, że alokacja jest po prostu formułą - nie ma wpływu na wartość produktu, do którego przypisuje koszt. Jedynym powodem, dla którego stosujemy te alokacje, jest uzyskanie prawidłowych kosztów sprzedanych towarów i wycen zapasów zgodnie z wymogami różnych standardów rachunkowości.