Oryginalna definicja rabatu emisyjnego

Pierwotna dyskonto emisyjne to różnica między wartością nominalną obligacji a ceną, po jakiej została pierwotnie sprzedana inwestorowi przez emitenta. Kiedy obligacja zostanie ostatecznie wykupiona w terminie zapadalności, dyskonto to jest wypłacane inwestorowi, co stanowi zysk dla inwestora. Dla celów księgowych dyskonto jest traktowane jako koszt odsetkowy emitenta i przychody odsetkowe inwestora i jako takie jest ujmowane w jego księgach rachunkowych.

Na przykład inwestor kupuje od emitenta obligację za 900 USD. Wartość nominalna obligacji wynosi 1000 USD. Emitent jest skłonny zaakceptować niższą cenę, gdyż podane oprocentowanie obligacji jest obecnie niższe od rynkowego, a przyjęcie niższej ceny powoduje wzrost efektywnej stopy procentowej dla kupującego. Kiedy emitent wykupuje obligację, płaci inwestorowi pełną wartość nominalną obligacji w wysokości 1000 USD.

Kwota dyskonta z tytułu pierwotnej emisji może być szczególnie wysoka, gdy emitent sprzedaje obligacje o zerowym oprocentowaniu. W takim przypadku kwota dyskonta jest jedyną formą dochodu inwestora, który w związku z tym zaoferuje znacznie niższą kwotę niż wartość nominalna przed wyrażeniem zgody na zakup obligacji. Niekoniecznie jest to okazja dla inwestora; całkowity zwrot należy porównać ze zwrotem z innych obligacji, uwzględniając związane z tym ryzyko niewypłacalności, aby sprawdzić, czy dyskonto to dobry interes.

Kwota pierwotnego dyskonta emisyjnego jest wykazywana przez inwestora jako część dochodu do opodatkowania, ponieważ narasta ona przez pozostały okres obowiązywania obligacji bazowej, niezależnie od otrzymania jakichkolwiek płatności od emitenta w tym czasie. Ponadto inwestor może płacić podatki od faktycznego otrzymanego dochodu z odsetek oraz od zrealizowanego wzrostu ceny rynkowej obligacji bazowej.